หลายครั้งที่ผมถามตัวเองว่าการเรียนคณิตมีประโยชน์อะไรกับตัวเรา เพราะคนรอบข้างมักมองว่าความจำเป็นที่เราต้องรู้ลึกซึ้ง มันไม่จำเป็นหรอกแค่ให้พอใช้สอยได้ พูดง่ายๆแค่พอรอด พอผ่านก็พอ แต่พอเราตั้งเป้าหมายไว้ต่ำ ผลลัพธ์คือเราไม่เข้าใจ อธิบายเหตุการณ์ สิ่งต่างๆอะไรแทบไม่ได้เลย ไม่มีความชัดเจน ความถ่องแท้ ทุกอย่างดูโปร่งๆ เลือนลาง คณิตก็ไม่ไป วิทยาศาสตร์ก็ไม่มา แต่พอเราเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเอาให้รู้ชัดๆ เข้าใจเนื้อๆ แก้ปัญหาแบบแน้นๆ ทุกอย่างก็เร่ิมคลี่คลายไปในทางที่ดี วิทยาศาสตร์ก็เข้าใจ ช่วงนี้ผมสนใจการคำนวณความน่าจะเป็นให้โยงไปกับ game theory ซึ่งส่งต่อไปยังแนวคิดทางเศรษฐศาสตร์ เศรษฐกิจ และสังคม เข้าใจชีวิตมากขึ้น มองโลกมุมใหม่ได้กว้างขึ้น
ผมเริ่มต้นด้วยการเป็นเด็กเรียน ตั้งใจเรียนตามการปลูกฝังของพ่อแม่ ครอบครัว บรรพบุรุษ ความเก่งที่ได้มาน่าจะได้มาจากบรรพบุรุษก็ส่วนหนึ่ง ก็ด้วยความขยันขันแข็งส่วนหนึ่ง ว่าไปแล้ววัยเด็กผมชีวิตส่วนใหญ่ก็มีแต่วิชาคำนวณ กลับบ้านแต่ละวันถ้าหน้าที่หลักเสร็จ ก็คิดโจทย์คณิต เพื่อการเป็นตัวแทน เพื่อเกรด เพื่อเป็นที่ 1 หรือเพื่อใบประกาศอะไรก็แล้วแต่ เวลาส่วนใหญ่หรือแทบทั้งหมดก็อุทิศแก่สิ่งเหล่านี้ แล้วผมได้อะไร คุ้มค่าหรือไม่ กับส่ิ่งที่ทุ่มลงไป เมื่อผมลงทุนไปแล้วสิ่งที่ผมได้มันเพียงแค่เกียรติยศ ชื่อเสียงหรือไม่ แน่นอนผมได้มันมาหลากหลายรูปแบบ เป็นที่น่าพึงพอใจ จนผมได้รู้ว่าสิ่งเหล่านั้นที่ได้มาล้วนเป็นประเด็นรอง ประเด็นหลักคือผมยังเป็นมนุษย์ที่อยู่ในเส้นทางของนักคิด ที่ยึดหลักการณ์ ยึดทฤษฏี นิยาม กฏ มีตรรกะ ช่างสังเกต จดจำ เชื่อมั่นในบทพิสูจน์ที่ถูกบ้าง ผิดบ้าง รู้จักแลกเปลี่ยนทางความคิดกับน้อง เพื่อน นักคณิตศาสตร์ผ่านทางทฏษฏีที่เขาเหล่านั้นฝากไว้
เด็กรุ่นลูกคนหนึ่ง เก่งเป็นต้นๆของประเทศ ให้สัมภาษณ์ว่าเขาอยากสอน อยากทำให้คนรอบข้างรัก และสนใจในคณิตศาสตร์ ผมนี่อึ้งเลย เพราะเรารู้ว่านี่เป็นแค่ภาพฝัน นี่มันจินตนาการตอนกลางวันชัดๆ อย่างไรก็ตามผมคนหนึ่งที่จะร่วมปณิธานเขาด้วย ผมหวังว่าคนรอบตัวจะชอบใช้ตัวเลข อาศัยตัวเลข สื่อ สัญลักษณ์นี้เพื่อดำรงชีวิตอยู่ อย่างรู้ทันและเข้าใจ ดำรงไว้ซึ่งมิตรภาพ ความจำ ความคิด สถิตไว้ ณ สมอง ซึ่งบรรเจิด เพริศแพร้ว อันเป็นมาตรวัดแห่งการมีอยู่ของทุกลมหายใจ
กริชชัย
13 09 2018
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น